Geletterdheid levensreddend

Vanaf deze week schrijf ik wekelijks een blog op de taalmaat.nl.
Het Nederlands (als tweedetaal) staat daarin centraal maar ik beperk me verder niet in mijn onderwerpkeuze. Dus verwacht van alles: “halfarm” (i.p.v. bovenarm), “mankip” (i.p.v. mannetjeskip, haan), “Als je een zwarte man met een hond ziet dan hij is blind”, “Een slang heeft hem gegeten”, “Ik heb operatie gedaan.” Maar ook mijn ervaringen in het openbaar vervoer: een medepassagier die naast mij op de bank ploft zonder mijn “Goedemorgen!” te beantwoorden om vervolgens op mijn schouder weg te dommelen. Of ervaringen zomaar op straat, in een winkel zoals een reisspullenhandel in Tilburg waar de inrichting eerder een dynamisch kunstwerk lijkt. En wat te denken van mijn ervaringen als relatieve nieuwkomer in dit door God gezegend land? Saai wordt het dus nooit, tenzij je zelf een saaie huismus bent die niets liever doet dan volop genieten van de saaiheid der dingen.

Zoals elke elite zorgt ook de “culturele elite” goed voor zichzelf. Het is een 24 uurszorg die onthouden wordt aan allen die de pech hebben geen lid te zijn van deze elite. Niet zelden spreken deze bevoorrechten sussende woorden tegen hun medeburgers aan de andere kant van het maatschappelijke spectrum. “Doe je kind maar op het vmbo of mbo, het komt er toch wel, genoeg vraag naar mensen die met hun handen willen werken”. Of: “In een alsmaar globaliserende wereld doet het Nederlands er niet meer zo toe, het Engels volstaat!”
Inderdaad: sussende woorden! Want intussen beheersen vertegenwoordigers van de culturele toplaag het Nederlands wel in hoge mate en sturen ze hun kinderen wel naar het vwo, de hoogste vorm van vervolgonderwijs. Desnoods wordt de portemonnee opengetrokken om bijlessen te bekostigen voor hun kroost met minder capaciteiten.

De culturele elite weet immers maar al te goed dat alleen het hoogste diploma echt telt, dat kennis macht is. Een garantie voor handhaving in de champions league van de maatschappij.
Het Nederlands, elke taal, is de grootste en voornaamste cultuurdrager van elke samenleving. Een onuitputtelijke schatkamer!
Kennis van de taal kan letterlijk levens redden of niet bij gebrek daaraan!
Lees maar.

Heel lang geleden, in een ver exotisch land, woonde en regeerde koning Okoto Ndo met ijzeren hand.
Koning Ndo was alleenheerser over vele volkeren die hij had onderworpen. Hij werd alom bewonderd om zijn krijgshaftigheid en gevreesd om zijn meedogenloosheid. Maar ook geliefd om de welvaart die hij had gebracht.
In Okoto-land, het rijk van de koning, was het een koninklijke gewoonte om tienjaarlijks, als de vorst een ronde verjaardag te vieren had, de beruchtste gevangene gratie te verlenen.
Zo ook het jaar waarin gevangene Yando Ndoko zou worden vrijgelaten.
“Adjudant Soko kom eens hier”, verordonneerde de heerser.
“Majesteit, hier is uw nederige dienaar”, antwoordde Soko, die altijd op schootsafstand stond, behalve dan als de koning sliep of zich even terugtrok voor enig strikt privéalleen-zijn.
“Adjudant, hernam het heerschap, “je weet dat over enkele uren Yando wordt opgehangen op het stadsplein. Maar zoals de traditie voorschrijft, ik word dit jaar 60, ga ik dat beest gratie verlenen. Hij verdient het voor geen cent, ik had hem liever nog gister persoonlijk gewurgd, maar als een heer, en dat ben ik, kan ik deze volkstraditie niet breken. Schrijf daarom op:
“HANG HEM NIET, SPAAR HEM!”.
Stop de brief in een envelop, verzegel hem en lever hem zo aanstonds af bij de beul”.
“Tot uw dienst mijnheer”, antwoordde zijn toeverlaat terwijl hij een diepe buiging maakte.
Adjudant Soko haalde zijn paard van stal en spoedde zich naar het galgencentrum.
Als hij daar arriveert, staat het plein al zwart van de mensen. Een en al opwinding.
Soko brengt zijn paard tot stilstand, springt er geroutineerd vanaf en salueert:
“Gegroet meneer de beul. Ik overhandig u de brief met de wil van onze geliefde leider. Maak die open en doe gelijk u opgedragen bent”.
Dus nam de beul, in spierwitte handschoenen gestoken de brief in ontvangst, controleerde de verzegeling, deed hem met gevoel voor drama tergend langzaam open en las met luide stem:
“HANG HEM, NIET SPAREN!”

En zo geschiedde!