Veelkleurige gezichten, Pasen 2024
Suriname, mijn geboorteland blijft ook na tientallen jaren verbazen en intrigeren.
Maar wat wil je, het is een land met vele gezichten!
Je voelt je de koning te rijk door de warmte van familie. Dan weer intens verdrietig om de ellende in allerlei vormen binnen takken van dezelfde familie.
In de nog altijd vertrouwde kathedraal (sinds 2014 verheven tot basiliek) word ik tot huilens toe geroerd door de schoonheid, veelkleurigheid, opgewektheid en toewijding van het kerkvolk.
Iedereen loopt er op z’n zondags prachtig bij. Hier en daar zie ik er mensen in sneeuwwitte kleding rondkuieren. Vrouwen in kleurrijke jurken en rokken die laten zien dat ze die eeuwige spijkerbroeken in elk geval één keer per week als kiespijn kunnen missen.
Het jongerenkoor dat de ontluikende kelen pijnigt om eerstens de Heer te behagen maar zeker ook de meezingende broeders en zusters in de banken.
Het ook in leeftijd gelaagde kerkvolk stemt hoopvol. Van piepjong tot stokoud, kriskras door elkaar, ze zijn er allemaal merkbaar bij.
Suriname heeft de mooiste mensen, punt!
Maar dan het omgevingsbeeld!
Smerigheid! Lijnbussen met dieselmotoren uit mijn middelbareschooltijd, ruim vijf decennia geleden. Dat ze het nog steeds doen en er niet eens krakkemikkig uit zien. Supermoderne Japanners op vier poten. Ik tel zelfs een monsterlijke RAM.
Oerlelijke woonhuizen en bedrijfsgebouwen. Je zou bijna denken dat het land zonder architecten is. Of zouden ze er de brui aan hebben gegeven omdat lelijkheid mooi gevonden wordt?
Blankliggende straten en erven. Verloedering overal.
Taxichauffeurs en andere dienstverleners die je geen blik waard gunnen. Een autoverhuurder die je de betaalde borg door de neus wil boren met een doorzichtig trucje.
Chinese miniwinkels om de vijfhonderd meter waar de boodschappen, ongeacht het aantal, achteloos in een plastic tas verdwijnen. Of je moet als klant uitdrukkelijk gebaren dat je niet gediend bent van die milieuvervuilers.
Deze winkels lijken trouwens meer op miniatuur-huizen van bewaring!
Het verkeer?
Een jungle, een mierennest! Je moet acht ogen hebben om je er probleemloos doorheen te navigeren. Ben je het Surinaamse verkeer de baas dan kun je ook geblinddoekt je weg vinden in het Nederlandse!
De overheid, de politiek?
Die is onzichtbaar aanwezig, een eeuwige sta-in-de-weg!
Gurcharan Das (India grows at night) heeft gelijk: landen groeien als de politici ’s nachts slapen!
Voor Suriname geldt: ook al slapen de politici ‘s nachts, het land gaat toch niet vooruit!
Surinamers zijn de mooiste mensen maar ze houden niet van Suriname! Surinamers zien Suriname als een melkkoe die voor altijd melk moet geven tegen minimale zorg, net genoeg om niet dood te gaan!
Zo mooi en toch zo lelijk!
