Toekijken en zwijgen,  geen optie!

De tragische dood van George Floyd, een man die qua bekendheid zou kunnen wedijveren met mijn wijkagent, heeft een zeldzame nationale en internationale weerklank gevonden.
“Als Floyd een beroemdheid en of superrijke was, dan hadden we gezegd dat hij de massale belangstelling daaraan te danken had”, aldus dominee Al Sharpton in een toespraak tijdens een herdenkingsdienst voor Floyd.
Sharpton had ook kunnen opwerpen:
Hoe komt het toch dat de gewelddadige dood van deze doodnormale man zoveel teweegbrengt?
Dat een politieman, bijna altijd een witte man, een zwarte Amerikaan, meestal een man, vermoordt, is op zich geen nieuws meer. Is dit niet weerzinwekkend? De brute moord op George Floyd past naadloos bij een lange reeks van nodeloos dodelijk politiegeweld tegen zwarte Amerikanen. En toch is deze moord voor het oog van tientallen miljoenen virtuele kijkers de andere niet!
Ten eerste speelt de context een belangrijke rol: de COVID-19 pandemie, de daarmee samenhangende economische crisis en het sterk gepolariseerde politieke landschap!
Het is een letterlijk dodelijke cocktail van factoren die weer eens het lot bepalen van de zwarte gemeenschappen.
Het coronavirus blijkt deze bevolkingsgroep onevenredig hard te treffen door de onderliggende levensomstandigheden waarin ze al verkeerde voor de crisis: kwakkelende gezondheid, moeilijke of geen toegang tot goede, betaalbare gezondheidszorg, werkloosheid, slecht betaalde banen, slechte huisvesting. Met zo weinig vet op de botten is het wel heel moeilijk om (tegen-) slagen van deze omvang op te vangen.
Ten tweede de polariserende politiek, opportunistisch aangejaagd door Trump. Trump die geen enkele moeite doet om zijn politieke basis te verbreden maar liever luistert naar zijn onderbuik: paai het witte, rechtse en extreemrechtse smaldeel van het electoraat, verketter tegelijkertijd de “linkse culturele elite” die een ander Amerika zou voorstaan, schreeuw de “luie niets presterende Democraten” de verdoemenis in, brandmerk de media als “fake” en “enemy of the people”en je herverkiezing is gegarandeerd. Zoals de aarde om zijn as draait, zo draait de wereld om Trump, volgens Trump!
Als deze achtergrond het kruitvat was dan was de openbare moord op George Floyd de lont die erin werd gemikt. Overal in de wereld kwamen mensen op de been om luidruchtig hun grieven te ventileren.
Ook op diverse plaatsen in Nederland! Zo ook in het centrum van mijn eigen Tilburg!
Ik was er ook en wat ik zag, hoorde en voelde beviel me. Vooral de aanwezigheid van een veelkleurige jeugd was bemoedigend! En op het gedrag van het publiek viel niets af te dingen.
Toegegeven! Waar grote groepen mensen samendrommen, kunnen er ongelukken gebeuren, ook dodelijke! Mensen met een eigen agenda kunnen er op afkomen. Denk aan beroepsonruststokers die graag een robbertje vechten met de politie, gelegenheidsplunderaars of mensen die dit podium aangrijpen om hun vaak obscure politieke voorkeuren onder de aandacht te brengen.
Als daarbij werkelijk winkels leeggehaald worden, gebouwen in de fik gestoken en met de zonen en dochters van Hermandad de degens gekruist, dan zal niemand dat goedkeuren, op een zonderling na misschien. Allemaal randzaken die niettemin door voorstanders van de heersende situatie handig kunnen worden opgewaardeerd tot hoofdzaken.
Tegelijkertijd is het raadzaam om de mensen met een tegengeluid met open armen te ontvangen. Want je kracht ontleen je uiteindelijk niet aan de bevestiging die je krijgt van gelijkgestemden maar aan je authentieke en krachtige getuigenis in de confrontatie met andersdenkenden.
Een vriend heb je, een vijand ‘vervriend’ je!
Het zou niet de eerste keer zijn dat Amerika de trend zet, in welke richting of op welk gebied ook.
George Floyd’s treurig einde kwam in een bijzonder tijdsgewricht. Onbereikbaar geachte idealen als gelijke berechting en gelijkwaardigheid lijken dichterbij te zijn gekomen.
Want wie ze wil horen, hoort ze, de geluiden van hoop en verwachting!
Wie ze wil zien, ziet ze, de tekenen van verandering!
Politiechefs die gebroederlijk naast aanhangers van de Black Lives Matter-beweging op een knie gaan. Politieke haviken die bereidheid tonen om politie en justitie wettelijk en beleidsmatig te hervormen.
Zwarte verslaggevers die zich niet meer laten wijs maken dat ze per definitie geen objectief verslag kunnen doen van gebeurtenissen waarin zwarten de hoofdrol vervullen, zich afvragend waarom hun witte collega’s dat wel zouden kunnen. Illustratief is de opmerking van een verslaggever dat ze éérst vrouw en zwart was vóór ze journalist werd!
Witte presentatoren die zich niet langer verschuilen achter hun professionele harnas en openlijk kleur bekennen. Witte anchors die zich voornemen om eindelijk eens de “ongemakkelijke gesprekken” die al zo lang onsmakelijke kostelijke dagelijkse kost zijn in zwarte kringen, ook in eigen kringen te gaan voeren.
En wat doen witte Nederlandse opiniemakers en andere medialui intussen? Is de enkeling die voorzichtig uit zijn schulp kruipt genoeg?
Nee, want een zwaluw maakt nog geen zomer!
Dus volg je Amerikaanse broodbroeders!
Beken ook kleur! Doe je beroepsmasker af!
Welke van de vier mannen die de moordscene vormen, ben jij?
Ben jij de politieman die knielend op de nek van Floyd met een hand in zijn broekzak gestoken demonstratief recht de camera’s inkijkt en de hoofdrol opeist?
Of ben je liever een van de twee andere witte mannen die hand- en spandiensten verlenen aan hun sheriff?
Of toch maar liever het wanhopig naar adem snakkende zwarte slachtoffer op de grond?
Kun je hierin ‘neutraal’ zijn of MOET je partij kiezen?
Kies in elk geval partij, je bent niet als journalist geboren maar als mens!
Toon ook eens JOUW emoties!
Zijn de rauwe emoties van je LIJDENDE zwarte medemensen soms niet genoeg geëtaleerd en uitgemolken?
Van jou, LEIDENDE witte medemens verlang ik niet dat je deelt in MIJN emoties en pijn maar ik EIS wel dat je ze niet (langer) ontkent!