Eenzaamheid
Eenzaamheid
is net als de dood
Sterker nog
eenzaamheid
is de ultieme dood
Alleen- zijn
een leven lang
probeer je dat
tevergeefs
te bestrijden
voorkomen zelfs
Als ongeborene
in de beschutte moederschoot
wil je niets liever
dan ontsnappen aan
dat quasi
behaaglijke
zorgeloze tehuis
waar het alleen-zijn
ononderbroken is
Ben je
na een eeuwigheid
van negen maanden
eindelijk bevrijd
ontdek je
tot je schrik
als dat al lukt
dat je aardse bestaan
pas na die wonderbaarlijke
niet-ongevaarlijke persroute naar buiten
is begonnen
Is dat op zich niet onmenselijk?
Waarom brengen ze je die negen maanden in mindering?
Waarom wordt dat weggemoffeld?
Getuigen te over
dat je er toch echt
al veel langer was
dan het jaar nul
wil doen geloven
Als boreling
huil je
om aandacht
om samenzijn
Ben je voldoende aangesterkt
dan
biedt een nabije herberg
gemeenschap
In weer een andere fase
mag je je gaan vergapen
aan die wonderlijke wereld
van georganiseerd leren
word je lid
van een sportclub
een werkkring
Ja
schreeuwerige aanbieders van gemeenschappen
zijn er genoeg
Veel meer
dan verkopers van piramidespellen
zijn ze echter niet
Ze bieden je
een denkbeeldige uitweg
uit je kwijnende bestaan
je alleen-zijn
of bevredigen
voor even
je hebzucht
Maar hoe samen ben je
als je slaapt?
Hoe samen ben je
als het spookt
in je hoofd?
Hoe samen ben je
als je pijn of blijdschap
voelt?
De moederschoot
bood je onvoldoende gemeenschap
Je moest eruit
voor gemeenschappen buitenshuis
Dus je bleef maar zoeken
als een goudzoeker
naar Eldorado
Ach
die verrotte pijnstillers
Wees toch volmaakt gelukkig
verzoen je met je bestemming
Eenzaamheid is als je schaduw
Zo alleen als je was
in de moederschoot
zo alleen zul je zijn
in de dood
De dood is de ultieme eenzaamheid
