Herkauwen het nieuwe normaal
Op LinkedIn wordt er “gerepost” dat het een lieve lust is. Op Facebook naar hartenlust “gedeeld”.
De boodschappen worden voorgereden. Teksten, werkstukken, misschien zelfs hele boeken, uitbesteed aan praatdozen.
lessen worden opeenstapelingen van bij elkaar gezochte video’s, de docent van vlees en bloed als videoredacteur.
En als het grootkapitaal zijn zin krijgt, rijden straks alleen nog “zelfrijdende auto’s” rond, met de mens als passagier in zijn eigen auto. En de mens zal vergenoegd toekijken.
Wat zijn we bereid nog meer uit handen te geven? Waar ligt de grens van het uitbesteedbare?
Laten we straks een professionele vrijer aanbellen om het betere naaiwerk voor ons te doen?
We hoeven dan alleen nog te toe te kijken en volop mee te genieten.
Een halte verder, en de beroepsvrijer wordt verruild voor een gelikte naaimachine. En we beleven het ultieme afstandsgenot als we onze partner intens zijn of haar hoogtepunt zien bereiken.
Communiceren we morgen al alleen nog virtueel?
Ingrid (vanuit de nabijheid van de woonkamer), tegen Henk (die in de keuken zijn eerste eieren staat te bakken): “Schat, vergeet niet om de eieren eerst te klutsen hoor. Omeletten vond je toch niks?”
Of Mohammed, mobielend tegen zijn zoon Ali (een paar centimeters verder aan dezelfde eettafel): “Zeg Ali, werd het niet eens tijd om aan je huiswerk te beginnen? Het is al bijna 03.00 uur jongen?”
En zo meer!
We laten ons massaal ontdenken en onthanden en we vinden het nog hartstikke leuk ook.
Dat we ons laten pakken met een slappe omiy-kahmiyah , is nog te verdedigen door een Spong op z’n oude dag.
Maar dat we onszelf nemen met een niet-wakkere Oom Laban, is onverdedigbaar, zelfs niet door een Gerard Spong in zijn beste jaren! Zelfbedrog moet niet kunnen en mogen!
